ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
08.12.2021
6η ΜΕΡΑ
4ου Διεθνούς Φεστιβάλ «Η Αντανάκλαση της αναπηρίας στην Τέχνη»
18:00-21:00
Η 6η μέρα του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ «Η αντανάκλαση της αναπηρίας στην τέχνη» ξεκίνησε με μουσική από την Ορχήστρα Βιολώνε. Η Ορχήστρα έπαιξε Kürdili Hicazkar Longa (Παλιά Οθωμανική Τούρκικη Μουσική) υπό την επιμέλεια του κ. Γιάννη Ζαρία.
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με την προβολή έξι ντοκιμαντέρ με θέμα «Διαπολιτισμικότητα – Ταυτότητα». Οι προβολές ξεκίνησαν με το ντοκιμαντέρ «Being Haddie», («Όντας η Χάντυ»), σε σκηνοθεσία JasonCarter. Στη συνέχεια προβλήθηκαν τα ντοκιμαντέρ «WING CHAIR», («Φτερωτή καρέκλα»), σε σκηνοθεσία ArjanmarRebeta, το ντοκιμαντέρ «ASAK2», («ΑΣΑΚ 2»), σε σκηνοθεσία AliReza, το ντοκιμαντέρ «Mugisha (Blessing)», («Ευλογία»), σε σκηνοθεσία Fisca Jean Paul Habimana και το ντοκιμαντέρ «God loves Porkhov», («Ο Θεός αγαπάει τον Πορκχόβ»), σε σκηνοθεσία Marina Zabelina. Η προβολή ολοκληρώθηκε με το ντοκιμαντέρ «The Silent Chaos» («Το σιωπηλό χάος») σε σκηνοθεσία Antonio Spanò.
Την προβολή των ταινιών ακολούθησε συζήτηση με προεδρείο την κ. Γουλετά Ειρήνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Στην αποψινή συζήτηση συνέβαλαν με τις τοποθετήσεις τους τόσο η κ. Γκασούκα Δήμητρα, Ανάπηρη Κοινωνική Λειτουργό με Msc στην εργασιακή αποκατάσταση αναπήρων, Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Χαλανδρίου, μέλος της Κίνησης Χειραφέτησης Αναπήρων – ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ και συνδιαχειρίστρια της διαδικτυακής ομάδας «Ανάπηρες Γυναίκες», όσο και η κ. Καρατσιώρη Μαριάννα, Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Ως συντονίστρια της συζήτησης, η κ. Γουλετά, κάνοντας μια ιστορική ανασκόπηση σχετικά με την πορεία της αναπηρίας στο πέρασμα των χρόνων, επικεντρώθηκε στο κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας, στο γεγονός δηλαδή πως η κοινωνία θέτει εμπόδια στην ολοκληρωμένη συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρία σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους. Στη συνέχεια, μέσα από την παράθεση παραδειγμάτων από τα δικά της βιώματα, η κ. Γουλετά σημείωσε πως η θέαση της αναπηρίας εξαρτάται άμεσα από τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε να αντιληφθούμε την αναπηρία. Αυτό που απουσιάζει, σύμφωνα με την ίδια, είναι η δημιουργία μιας κοινωνικής κοσμοθεωρίας, λιγότερο προσανατολισμένης στο “εμείς και οι άλλοι” και περισσότερο στο “εμείς”, σε έναν κόσμο προσβάσιμο για όλους και σε όλους, δεδομένου πως η αναπηρία είναι κάτι που αφορά όλους μας. Ολοκληρώνοντας την ομιλία της, απηύθυνε κάποια ερωτήματα, βάζοντας το κοινό στη διαδικασία να προβληματιστεί σχετικά με το ποιο είναι το είδος του κόσμου που θέλουν να ζουν, πού έγκειται η προσωπική ευθύνη του καθενός στην αλλαγή που θέλουν να δουν στην κοινωνία και τι βήματα χρειάζεται να κάνει ο καθένας από εμάς σήμερα για να έχει ένα αύριο που θα συμπεριλαμβάνει όλους και όλες.
Στη συνέχεια δόθηκε ο λόγος στην κ. Γκασούκα, η οποία παρότρυνε το κοινό να διατυπώσει τα συναισθήματα, που του δημιουργήθηκαν στη διάρκεια παρακολούθησης των ταινιών και με τη σειρά της ανέπτυξε ορισμένα ζητήματα σχετικά με την “άγνωστη χώρα της αναπηρίας”. Ξεκινώντας από τις προεκτάσεις των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων που επικρατούν ακόμη και σήμερα, η κ. Γκασούκα υπογράμμισε πως η κουλτούρα που αναπαράγεται είναι κρίσιμη, αν αναλογιστούμε πως καθορίζει και τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κοινωνία τα ανάπηρα άτομα και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα ίδια τα ανάπηρα άτομα τον εαυτό τους. Επιπλέον, με αφορμή την αναφορά στις διαφορετικές οπτικές περί αναπηρίας, μίλησε για την ανάγκη απομάκρυνσης από ορολογίες και αντιλήψεις που θεωρούν τα ανάπηρα άτομα μια απομονωμένη ομάδα και προσέγγισης της έννοιας της συμπερίληψης και της ουσιαστικής συμμετοχής τους.
Τέλος, ο λόγος δόθηκε στην κ. Καρατσιώρη, η οποία συμφώνησε με τις προηγούμενες τοποθετήσεις και συμπλήρωσε πως κοινός παρονομαστής των ταινιών της σημερινής προβολής ήταν η άγνοια των ατόμων σχετικά με το πώς να συμπεριφερθούν σε ένα ανάπηρο άτομο. Για την ίδια, η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι έντονα αισθητή, αναφέροντας πως αν γνωρίζαμε τις ανάγκες που έχει ένα ανάπηρο, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Κλείνοντας την ομιλία της, προσέθεσε πως, εφόσον όλοι είμαστε διαφορετικοί, αυτό που χρειάζεται είναι να βρούμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, που δεν είναι άλλος από το να μαθαίνουμε καθημερινά ο ένας από τον άλλο.
Διαβάστε την απομαγνητοφώνηση.
